Λανγκμιούιρ, Ίρβινγκ

(Irving Langmuir, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη 1881 – Σενεκτέιντι 1957). Αμερικανός χημικός και ακαδημαϊκός. Σπούδασε στη σχολή μεταλλειολόγων της Κολούμπια και στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, στη Γερμανία. Καθηγητής της χημείας στο ινστιτούτο τεχνολογίας Στίβενς του Χόμποκεν, ο Λ. ανέλαβε το 1909 τη διεύθυνση της General Electric Company, θέση την οποία διατήρησε έως το 1950. Το 1932 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ χημείας, για τις μελέτες του επί των επιφανειακών στρωμάτων της ύλης. Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι θεωρίες του Λ. για την προσρόφηση, την ταχύτητα των αντιδράσεων, τις διαδικασίες της συμπύκνωσης και της εξάτμισης, τις λυχνίες πυράκτωσης και το σημείο τήξης δύστηκτων στερεών σωμάτων. Ο Λ. πέτυχε να δημιουργήσει θερμοκρασίες μέχρι 4.500°C, με την καύση του ατομικού υδρογόνου εντός βολταϊκού τόξου με ηλεκτρόδια από βολφράμιο. Μεταξύ των πρακτικών εφαρμογών των μελετών του Λ. συγκαταλέγονται και οι αντλίες κενού με υδράργυρο μεγάλης ισχύος καθώς και οι ηλεκτρικές λυχνίες με νήμα από βολφράμιο. Ο Λ. τιμήθηκε σε όλο τον κόσμο και έγινε δεκτός σε πολλές αμερικανικές και ευρωπαϊκές ακαδημίες. Το 1950 δημοσίευσε στη Νέα Υόρκη το έργο του Φαινόμενα, άτομα και μόρια (Phenomena, Atoms and Molecules), όπου περιέλαβε ορισμένες από τις σημαντικότερες μελέτες του. φαινόμενο Λ. Ιονισμός που παρατηρείται όταν άτομα με χαμηλό δυναμικό ιονισμό έρχονται σε επαφή με θερμά μέταλλα που έχουν μεγάλη συνάρτηση έργου. Το φαινόμενο Λ. βρήκε εφαρμογή στην παραγωγή δεσμών ιόντων, από στοιχεία όπως τα αλκαλιμέταλλα, με μεγάλη έκταση.